Rozdział 7

Przepraszam was, że mnie tyle nie było, ale wiecie jak to jest: koniec roku+poprawy=brak czasu
Więc bez przedłużania zapraszam na rozdział.

Rozdział 7

*Per. Victorii*

- Może dałabyś się zaprosić na kawę?

- Z miłą chęcią.

- A tak w ogóle sorki, że się nie przedstawiłem. Jestem Austin Wilson. – chłopak podał mi rękę.

- Victoria Norman. Miło mi. – też wyciągnęłam w jego kierunku swoją dłoń.

- Mi również.

- To co z tą kawą? – zapytałam.

- Jak chcesz możemy iść już teraz.

- Niestety nie bardzo mi pasuje. Jestem tu z koleżanką, która niezbyt zna miasto, więc sam rozumiesz.

- A kiedy znalazłabyś czas?

- W każdym innym terminie byleby nie dziś? – uśmiechnęłam się.

- A jutro może być?

- Pewnie.

- To może o 13 w tej nowo otwartej kawiarence, tu na rogu?

- Jasne.

Porozmawialiśmy jeszcze chwilę, po czym wymieniliśmy się swoimi numerami telefonów. Cat już w  Co? Jakmiędzyczasie wróciła.

- Co ci się stało? – zapytała na mój widok.

No tak, przecież mam na bluzce plamę z czekoladowego shake’a.

- To nic takiego. Mały wypadek.

- Związany z tamtym przystojniakiem, z którym rozmawiałaś? – szturchnęła mnie.

- Możliwe. – uśmiechnęłam się.

- Ok. Później cię o wszystko wypytam, ale teraz może lepiej będzie jak pójdziesz się przebrać.

- Dobry pomysł.

Jak powiedziała Cat, tak zrobiłam. Po skończonych zakupach wróciłyśmy do domu.

- No co tak długo? – Megan zapytała nas przy wejściu.

- Tak długo, bo ktoś miał mały wypadek.

- Co? Jaki wypadek? – przestraszyła się Jen.

- Spokojnie, nikomu nic się nie stało. Po prostu wpadłam na jakiegoś gościa, który wylał mi shake’a na bluzkę. Teraz jest ona niezdatna do użytku. Ale jak to się mówi: szczęście w nieszczęściu.

- Co masz na myśli? – Megan wyraźnie zainteresowała moja opowieść.

- Ten gość ma na imię Austin i jest mega przystojny. Dał mi swój numer i zaprosił mnie jutro na kawę.

- No co ty? Nie gadaj. – Cat cieszyła się moim szczęściem.

- Też się cieszę i już nie mogę się doczekać.

- Mam dla was ważną informację. – ogłosiła Jennifer.

- Jaką?

- Carlos tu dzisiaj był i zaprosił nas do n ich na ognisko na 19. Więc niedługo trzeba się zbierać bo jest 17.

- Ok. To my lecimy się pomału szykować, bo ja trochę jestem po tych zakupach zmęczona więc mi to zajmie więcej czasu. – powiedziała Cat.

- Ja też. – dopowiedziałam.

- To wy chwilę odpocznijcie i się zbierajcie.

- Ok Meg. Widzimy się później.

*Per. Jennifer*

- My też powinnyśmy się pomału szykować. – skierowałam swoje słowa do Meg.

- Zgadzam się. To ja lecę do siebie.

Kilka minut przed 19 wszystkie pojawiłyśmy się w salonie. Byłyśmy zwyczajnie ubrane. Gotowe poszłyśmy do naszych sąsiadów. Drzwi otworzył nam Logan.

- Witam piękne panie. Zapraszam w nasze skromne progi. – chłopak gestem zaprosił nas do środka.

- O cześć dziewczyny. Fajnie, że już jesteście. Chodźcie do ogrodu. – powiedział James.

- Cześć. – powiedziałam gdy już byłyśmy wśród innych. Przywitaliśmy się wszyscy i zaczęliśmy smażyć wcześniej przygotowane kiełbaski.

- Dzięki wielkie, za zaproszenie. – zaczęła mówić Cat – Jesteśmy tu nowe i nie znamy nikogo oprócz was.

- Cała przyjemność po naszej stronie. – uśmiechnął się Kendall.

- A może byście powiedziały nam coś o sobie? – zaproponował Carlos.

- W sumie, czemu nie? – odpowiedziałam i zaczęłyśmy mówić o sobie. Potem przyszła kolej na chłopaków oraz ich dziewczyny.

- Idę po musztardę do tych kiełbasek. Może któraś z naszych prześlicznych sąsiadek chciałaby mi pomóc? – zagadał Logan.

- Stary jestem pewien, że sam sobie poradzisz z jedną musztardą. – powiedział James.

- Nigdy nic nie wiadomo.

- A wiesz co, ja ci pomogę. – odezwała się ku naszemu zdziwieniu Cat.

- A widzisz? I co ty na to James?

- Dobra, ja już się nie odzywam.

*Per. Logana*

Weszliśmy do kuchni, a ja zapomniałem po co tu przyszedłem.

- I co z tą musztardą? –odezwała się Cat.

No jasne, musztarda. Ale ze mnie gapa.

- Co? A tak, już szukam.

Przeszukiwałem całą kuchnię i nie mogę niczego znaleźć.

- Może sprawdzisz w lodówce?

- A wiesz, że to całkiem dobry pomysł. – uśmiechnęła się.

- Jest i musztarda i ketchup. To co pani sobie życzy?

- Myślę, że to i to.

- Jak sobie życzysz. – znowu uśmiechnąłem się do tej dziewczyny. Przyznam, że ciągnęło mnie do niej, ale miałem już kilka dziewczyn i nie wiem czy coś z tego by wyszło.

- To co, wracamy do nich, czy będziemy tu stać i pilnować tej lodówki? – zapytała Cat.

- Ja mogę tu zostać jeśli ty zostaniesz tu ze mną. – zauważyłem, że dziewczyna się troszkę zaczerwieniła.

- No to chyba jednak sam tu popilnujesz tej lodówki, bo ja jestem głodna.

- Nie puszczę cię samej. Skoro ty idziesz to ja też.

- Tylko nie zapomnij musztardy i ketchupu. – śmiałą się ze mnie.

- Dobra, dobra. Nie zapomnę.

Wróciliśmy do ogrodu, gdzie wszyscy sobie miło rozmawiali.

- Gdzie was na tyle wcięło? – spytał jak zwykle dociekliwy James.

- Pan Henderson zapomniał, że ketchup i musztardę trzyma się w lodówce, więc chwile mu to zajęło, zanim sobie przypomniał.  – wyjaśniła Cat.

Wszyscy zaczęli się ze mnie śmiać.

- Śmiejcie się dalej, będziecie jeść te kiełbaski bez niczego.

- Dobra stary, nie złość się. – blondyn ratował sytuację.

Po zakończonym posiłku Jen zaproponowała, abyśmy w coś zagrali.

**************

Mam nadzieję, że wam się podoba. Czekam na wasze komentarze :-)